Hoewel ikzelf geen hele grote fan ben van paarden, heb ik wel veel respect voor deze dieren. Zij zijn stoer, gespierd, sterk, intelligent en voelen vaak ook de stemming aan van de mensen en dieren om hun heen. Paarden zijn echt dieren met een sterk gevoel voor emoties. Het is niet voor niets dat paarden wel eens als een soort van therapeut worden gebruikt om mensen met bepaalde klachten te helpen.

Een jaar of wat geleden was ik bij toeval enige tijd te gast bij een manege. Het was een grote en moderne manege. Er waren niet alleen manege paarden, maar er werden ook stallen verhuurd aan wat men “pensiongasten” noemt. Pensiongasten zijn mensen die zelf een eigen paard hebben, maar thuis geen plaats hebben om hun paard te stallen. Zij kunnen dan bij de manege een stal huren waar hun paard kan verblijven en waar de eigenaar zijn of haar haar paard kan verzorgen. Over het algemeen worden paarden die eigendom zijn van een manege niet gauw zwanger. Een manegepaard moet geld verdienen en vaak een aantal uren per dag meelopen in de lessen die op de manege worden gegeven aan mensen die willen leren paardrijden. Een paard dat zwanger is of een veulen moet verzorgen kan niet in de lessen meelopen en brengt voor een manege geen geld op. Vandaar ook dat de hengsten en de merries altijd apart bij elkaar staan als zij op het weiland staan, zodat een merrie niet onbedoeld zwanger kan worden.

Het toeval wilde dan ook dat er twee pensionpaarden zwanger waren in de periode dat ik daar was en dat zij op het punt stonden om te moeten bevallen. De eerste van de twee die moest bevallen was een grote zwarte merrie. Het was een moeilijke bevalling voor de merrie en het wilde allemaal niet erg vlotten. De dierenarts die inmiddels was ingeroepen deed enorm zijn best om de moeder en het veulen te helpen bij de bevalling. Helaas moest de dierenarts constateren dat het veulen verkeerd lag en ook de navelstreng om de nek had. Na een strijd die uren leek te duren had de dierenarts de navelstreng los gekregen van de nek van het veulen en kon de dierenarts de moeder helpen bij de bevalling. Helaas heeft het veulen de strijd niet kunnen winnen en het bleek dat het veulen bij de geboorte reeds was overleden. De eigenaar van de merrie, de dierenarts en ook ik, stonden met tranen in de ogen. De moeder voelde uiteraard dat het niet goed was met haar veulen en de merrie leek alles te doen om haar kindje te helpen. Helaas mocht het niet baten en na vele pogingen gaf de merrie het op en ging stil in een hoekje van de stal staan. Het arme beest had duidelijk verdriet en het leek zelfs of dat de merrie echt tranen had in haar ogen. Het was hartverscheurend om te zien hoeveel verdriet de moeder had. De dierenarts kon niet veel meer doen en ruimde alle spullen op en gooide het nageboorte van het veulen op de mesthoop.

Een paar dagen later mocht ik weer een bevalling meemaken. Dit keer was de merrie een bruin paard. Helaas was er hier ook weer verdriet. Gedurende de zwangerschap was de merrie behoorlijk ziek geworden en ook behoorlijk verzwakt. Hoewel de bevalling redelijk soepel verliep, was het toch teveel voor de arme verzwakte merrie en de merrie overleed helaas tijdens de geboorte van het veulen. Het was dan ook een grote tragedie en iedereen was behoorlijk van slag. De dierenarts probeerde om het bruine veulen dat net was geboren bij de zwart merrie te zetten die enkele dagen daarvoor haar veulen had verloren in de hoop dat de moeder het “vreemde” veulen zou accepteren. Helaas was dat niet het geval en de zwarte merrie snuffelde even aan het veulen en probeerde het veulen weg te jagen. De dierenarts nam het veulen weer mee naar een lege stal en stond even na te denken. Hij herinnerde zich dat hij enkele dagen daarvoor het nageboorte van het dood geboren veulen van de zwarte merrie op de mesthoop had gegooid. Hij liep dan ook naar de mesthoop en zocht naar het nageboorte ofwel de “moederkoek” van de zwarte merrie. Gelukkig lag dat er nog en de dierenarts pakte het op en liep terug naar het veulen dat net was geboren. De dierenarts smeerde het bruine veulen helemaal in met de moederkoek van het zwarte veulen en nam daarna het bruine veulen nogmaals mee naar de zwarte merrie. Ook nu snuffelde de zwarte merrie aan het bruine veulen, maar dit keer leek het alsof de moeder de geur herkende van haar verloren veulen. De moeder leek het veulen nu wel te accepteren en likte het veulen helemaal schoon. Het plan van de dierenarts was helemaal gelukt en hoewel zowel het zwarte veulen als de bruine merrie helaas waren overleden, kregen deze afschuwelijke gebeurtenissen toch nog een happy end. De zwarte merrie moeder en het bruine veulen kind waren sindsdien onafscheidelijk. Ik had een brok in mijn keel en heb staan huilen van vreugde en geluk………………………..

Dit verhaal is ingestuurd door:
Sjaak Aue

(Het verhaal is deels gebaseerd op
werkelijkheid en deels op fictie)